Inulina to polisacharyd, dziesięciokrotnie mniej słodki od białego cukru. Często jest stosowana jako suplement diety, bo posiada szereg właściwości prozdrowotnych. Dowiedz się, jakie korzyści płyną ze spożywania inuliny oraz ile wynosi zalecana dzienna dawka.
W czym znaleźć inulinę?
Inulina to naturalny polimer fruktozy. Niektóre rośliny magazynują ją jako substancję zapasową. Znajduje się w podziemnych częściach roślin astrowatych, takich jak słonecznik bulwiasty (topinambur), cykoria podróżnik, mniszek lekarski, oman wielki. Kupisz go w sklepach ze zdrową żywnością (w formie sproszkowanej), a w aptece w postaci tabletek.
Dla cukrzyków i nie tylko
Dzięki swoim unikatowym właściwościom, inulinę można stosować jako suplement diety. Ma bowiem względnie niewiele kalorii oraz niski indeks glikemiczny, dlatego często poleca się ją osobom z cukrzycą. Jej stosowanie pomaga utrzymać prawidłową gospodarkę lipidową, obniżając stężenie „złego” cholesterolu oraz triglicerydów.
Wsparcie dla flory bakteryjnej
Inulina poprawia również biodostępność magnezu i wapnia, co ma szczególne znaczenie dla kobiet, które w okresie pokwitania i przekwitania mogą doświadczyć kłopotów z mineralizacją kości. Dobroczynne działanie inuliny wynika z korzystnego wpływu na florę jelit. Ponieważ nie ulega ona strawieniu przez nasze enzymy, trafia w pierwotnej postaci do jelita grubego, gdzie fermentuje i staje się pożywką dla bytujących tam „dobrych” bakterii. Dzięki temu ma również właściwości probiotyczne, co pomaga zachować odpowiednie pH we wnętrzu jelit.
Szukasz odpowiedzi jak jeść zdrowo? Dietetyk Stowarzyszenia Spożywo może znaleźć rozwiązanie dla Ciebie >>
Odpowiednia dawka
Warto pilnować odpowiedniej dawki, ponieważ inulina w zbyt dużych dawkach może mieć działanie przeczyszczające. Instytut Żywności i Żywienia nie podaje, jakie powinno być dzienne dopuszczalne spożycie inuliny. Jednak większość źródeł podaje, że dawka nie powinna przekraczać 10 g na dobę.
Źródło: Anna Nowak et al. Inulin: a valuab le nutritional component. Annales Acedemia Medica Stetinensis 2012, 58, 1, 62–65.